خود خود من

سقراط بزرگ مى گويد: (خودت را بشناس…)

يكى ازاصلى ترين گام هاى پيشرفت شخصى، شناخت كودک درون است. 

والدين بسيارى، جهت جبران غفلت هاى گذشته، مى خواهند به يک نقشه راه جديد برسند. كتاب حاض، يک پيشنهاد ساده براى آشنايى بيشتر بادنياى درون انسان امروزى است، جهت در آغوش كشيدن كودگ درون خويش وتربيت مجدد آن.

برای دانلود بخشی از این کتاب به صورت رایگان اینجا کلیک کنید.

مقدمه کتاب

همه ما دوست داریم به آرزوهایی که از کودکی تا بـه امـروز در سر داشتیم برسیم اما هر چه بزرگتر میشویم بدون این کـه بـدانیم علتش چیست این آرزوها کوچک و کوچک تر میشوند. به راستی آرزوهایمـان کوچک شده یا ما تغییر کرده ایم؟! در واقع باید بگویم این ما هستیم که تغییر کرده ایم، چون بدون نقشه راه، برای رسیدن به اهداف و آرزویمان فقط آرزو کرده ایم. دویدن روی مسیر تکراری، که بارها ما را از صبح به شب رسانده و نقطه ای که از صفر شروع کردیم، بیانگر این موضوع است که ما برای زندگی روزمره خود دارای برنامه و هدف مشخص نیستیم. طی سالیان فعالیتم با افراد زیادی مواجـه شـدم که علیرغم تلاش، همیشه احساس بی انگیزگی می کردند، به مرور متوجه شدم که نداشتن نقشه راه و برنامه ریزی مؤثر و بی توجهی والدین به دوره مهم ۷ سال اول زندگی، می تواند علت اصلی این بی انگیزگی در سالهای بعد باشد.

• والدین عزیز 

هرس کردن درختان باعث رشد بیشتر آنها می شود اما هیچ باغبانی نهال تازه جوانه زده را هرس نمی کند. چند سال اول زندگی زمان پرورش آن است نه تربیت، بنابراین داشتن برنامه برای پرورش او از مهم ترین اهداف تربیت به شمار می آید. مغز کودک تا دو سالگی به دو برابـر حـجـم خـود میرسد و برای رشد نیاز به محبت، امنیت و آرامش دارد. تخیل در وجود کودک تا هفت سالگی گذاشـته شـده تا او را در برابـر حـوادث و واقعیات تلخ و سخت زندگی محافظت کند. والدینی که در سال های اول زندگی نقشه راه ندارند در حقیقت باغبانانی هستند که نهال تازه جوانـه زده خود را هرس می کنند. عصبی مغز نوزادی که پا به عرصه وجود می گذارد دارای تعداد بیشماری سلول است، دنباله های سلول های عصبی آن چنـان بـه یکدیگر متصـل است که تعداد اتصالات آنها از مرز تریبون ها می گذرد. ایـن شـبکه پیچیده از بدو تولد، دارای استعداد غیرقابل توصیفی برای آموزش دیدن و پرورش یافتن است. بی توجهی به چنین میزان از آمادگی مغز انسـان در مراحل اول زندگی موجب شده است که بیش از دویست میلیون کودک در سراسر جهان از این استعداد شگرف بی بهره بمانند که آسیب جدی برای آینده کودکان، خانواده ها و جامعه به دنبال دارد. اوضـاع نگران کننده تر، وضعیت کودکانی است که در خانواده های پرچالش، به دلیل بدآموزی و بدرفتاری ها به دامان بزهکاری جرم و خیانت می افتند. در حالی که آموزش صحیح به والدین، مربیان مهدهای کودک و معلمین پیش دبستانی و مدارس در زمینه رفتار و تعامل با کودکان می تواند نسلی تیزهوش تر، سالم تر و توانمندتر را به جامعه تحویل دهد که نتیجه آن چیزی جز پیشرفت شخصی خانواده ها و جامعه نخواهـد بود.

 تربیت که به تعبیری اساسی ترین مسأله زندگی است بـدون نقشه راه و بدون برنامه ریزی سخت و دشوار دارای چالش و تنش خواهد بود. برخی از والدین به اشتباه تصور می کنند که تربیت یعنی ساختن یک فرد جدید به شیوه و روش دلخواه، این والدین به تربیت مثـل صـنعت نگاه می کنند ولی تربیت با صنعت فرق دارد، تربیـت بـه شـکوفا رساندن استعدادهای درونی یک انسان به صورت متعادل و متوازن است. وظیفه پدر و مادران این است که مانع خلاقیت و استعدادهای درونی فرزند خود نشوند و برای شکوفایی این استعدادها، نقشه راه و برنامه ریزی داشته باشند. آنچه که به عنوان حلقه مفقود، تربیت فرزندان امروزی باید توسط والدین مورد توجه قرار گیرد؛ درک اهمیت ریشه های سبک زندگی ایرانی است. شيخ الرئيس ابوعلی سینا حـدود ۸۰۰ سال پیش از تشکیل انجمـن روان شناسی آمریکا (APA) در کتاب شفا به مفهوم «تربیت» پرداخته بود. تربیت در زیر ۷ سال و بالاتر از آن به مجموعه ای از مهارت هـای ذهنی، روانی و رفتاری گفته می شود که خود فرد رشد کند. ابن سینا در جریان رشد کودک، دو موضوع را مورد توجه قرار می دهد : 

1. تربیت بدنی یا ورزش و نرمش
2. موسیقی و آواز که بر روح کودک مؤثر است.